O zgadzaniu się z Wolą Bożą co do drogi i stopnia doskonałości

Zgadzaj się także z wolą Bożą, co do drogi i stopnia doskonałości. Pan Bóg pragnie wszystkich ludzi zbawić, a chociaż jedna jest tylko droga do Boga wiodąca — drogą zaś tą jest naśladowanie Jezusa Chrystusa — to jednak Bóg wyznaczył każdemu na tej wielkiej drodze ścieżkę osobną, bo On, Twórca harmonii, miłuje rozmaitość w jedności.

Jeżeli więc Bóg chce cię prowadzić tą raczej ścieżką, a nie inną, np. raczej ścieżką krzyża niżeli pociechy— raczej pokuty niżeli bogomyślności — raczej pracy czynnej niżeli modlitwy: nie opieraj się i nie wyrywaj na drogi inne, ale idź drogą od Boga wyznaczoną, choćby nie była według twego upodobania; — inaczej łatwo mógłbyś zejść na manowce i nie trafić do Boga.

Idź zaś z pokorą; stąd nie badaj ciekawie, dlaczego cię Bóg tą a nie inną drogą prowadzi, i nie rachuj kroków, które na niej zrobiłeś, lecz naśladuj raczej płynących w okręcie, którzy się wcale nie troszczą, ile mil okręt dziennie przepływa, bo całkiem się zdali na roztropność sternika; to jest, staraj się o to tylko, byś w każdej chwili był posłusznym Bogu.

Nie przebieraj także w środkach do życia doskonałego, lecz przyjmuj te chętnie, jakie ci Bóg sam wyznacza, bo te właśnie mają cię uświęcić. Jeżeli ci więc Pan jakiegoś środka odmawia, nie smuć się stąd i nie pragnij go gwałtownie, bo snadź w inny sposób chce cię Bóg uświęcić. Jeżeli zaś Pan Bóg jaki środek ci daje, nie przywiązuj się do niego niewolniczo, jakoby on był twoją własnością, inaczej postradasz łacno swobodę ducha; lecz z drugiej strony nie odrzucaj niczego, co ci może dopomóc do uświęcenia się.

Po wtóre, dusza poddana doskonale woli Bożej nie tylko nie wyznacza sobie drogi i środków do doskonałości, ale i co do stopnia tejże nie ma woli swojej; wie bowiem, że doskonałości potrzeba pragnąć li tylko dla Boga, i że Bóg, lubo wymaga doskonałej służby od wszystkich, nie pragnie jej atoli od wszystkich w tymże samym stopniu. Nie pragnij zatem być doskonalszym, aniżeli Bóg pragnie; wszakże z drugiej strony nie naznaczaj obie sam stopnia, lecz pnij się coraz wyżej, bo nie wiesz, dokąd cię Pan chce podnieść, i wszelkiej pracy dołóż, aby się w tobie wykonały zamiary Boże.

Ponieważ Pan Bóg do powołania duszy miarę łask swoich stosuje, nie pragnij również mieć więcej łask, aniżeli Bóg od wieków przeznaczył. Jak bowiem pokarm choremu pod miarą bywa dawany, wszelkie zaś nadużycie staje się szkodliwym: tak i ty , gdybyś więcej darów duchownych odebrał, mógłbyś ich łatwo nadużyć, stając się albo leniwym albo zarozumiałym.

Słowem, potrzeba służyć Bogu według woli Bożej. Lecz my zwykle inaczej czynimy, i to jest — mówi św. Franciszek Salezy — naszym największym złem, że chcemy służyć Bogu po swojemu, a nie po Bożemu, według woli własnej, a nie według woli Bożej. Gdy On chce, abyśmy byli chorymi, my pragniemy, być zdrowymi, — jeżeli chce, abyśmy Mu służyli cierpieniem, my pragniemy służyć uczynkami, — jeżeli chce, byśmy się ćwiczyli w miłości, my pragniemy się ćwiczyć w pokorze, — gdy żąda od nas uległości dla Jego woli, dajemy Mu modlitwę lub co innego; — i to nie dlatego czynimy, że te dary nasze więcej podobają się Bogu, lecz że milszymi są dla nas.

Ta samowola jest zaiste największą przeszkodą do doskonałości naszej, tak , że jeżeli będziemy chcieli uświęcić się według woli własnej, nie uświęcimy się nigdy; bo aby być rzeczywiście świętym , potrzeba nim być jedynie według woli Bożej.

Stąd św. Magdalena de Pazzis napisała sobie to postanowienie: „Pragnę tej tylko doskonałości, jakiej Bóg sam ode mnie pragnie, i w tym tylko stopniu, który się Jemu podoba” (1). Lecz jak mało dusz podobnych, a jakże wiele takich, które chcą wprawdzie służyć Bogu, ale tylko w pewnym miejscu, z pewnymi ludźmi i w pewnych okolicznościach; gdy zaś ich wola nie zostaje spełnioną, usuwają się zniechęcone, lub działają ze wstrętem. Tym sposobem nie otrzymują nigdy świętej wolności ducha, lecz zostają zawsze niewolnicami miłości własnej; mimo wielkiej pracy mało zbierają zasługi i w ciągłym żyją niepokoju, bo słodkie i lekkie jarzmo Jezusowe staje się im gorzkim i ciężkim. Przeciwnie, dusze ożywione prawdziwą miłością Pana Jezusa cieszą się , iż to tylko czynią, co Pan chce, — tam , gdzie chce, — i w ten czas, gdy On chce.

Nie rwij się zatem do tego, czego Bóg od ciebie nie żąda, bo „kto chce stać się świętym, winien jedno tylko żywić w sercu pragnienie, a tym jest, podobać się Rogu” (2). Mianowicie nie pragnij w życiu duchowym świetnych rzeczy, np. słynnych przewodników, głośnych czynności, wysokiego stopnia modlitwy, albo nawet darów nadzwyczajnych; bo ta duma duchowna jest bardzo szkodliwą.

Kto podobnych rzeczy pragnie, może łatwo paść ofiarą złudzenia, albo ich użyć na własną zgubę; nie będzie też miał nigdy pokoju Bożego.

Co więcej, pragnienie darów nadzwyczajnych nazywa O. Faber (3) „prawie grzechem „; a pragnienie znaków nadzwyczajnych „prawie szaleństwem„.

Wprawdzie Pan Bóg sam pobudza czasem do rzeczy nadzwyczajnych, jak to czytamy o Abrahamie, Szymonie Słupniku, Szymonie Sales i innych: lecz dzieje się to rzadko i zwykle z duszami świętymi, podczas gdy szatan w duszach niedoskonałych budzi podobne pragnienia, by je od zwykłych obowiązków oderwać, lub też dumą zaślepić.

Nie pragnij także w jednej chwili pozbyć się wszelkich słabości i wznieść się od razu na wysoki szczebel doskonałości, bo podobne pragnienie jest objawem miłości własnej i pychy ukrytej; raczej o tyle chciej postępować, o ile się Rogu podoba. Pracuj usilnie nad wykorzenieniem swoich błędów, ale się nie oburzaj, gdy czasem jeszcze upadniesz.

Pragnij cnoty doskonałej, ale się nie smuć, że nie możesz być tak pokornym, jak św. Franciszek z Assyżu — tak łagodnym, jak św. Salezy — tak czystym, jak św. Stanisław Kostka, skoro tak wysokiego stopnia nie żąda Pan od ciebie. „W kościele Bożym — mówi św. Hieronim (4) — niech każdy ofiaruje, co może, jedni złoto, srebro i kamienie drogie, inni bisior i purpurę . . . dla mnie dosyć szczęścia, gdy ofiaruję skórę zwierząt i sierść kozią”.

Wreszcie pragnij doskonałości nie w tym celu, aby być doskonałym i cieszyć się tą doskonałością, lecz aby spełnić wolę Boga, który każe dążyć do doskonałości. Z drugiej zaś strony niechaj cię błędy i niedoskonałości nie trapią dlatego, że są twoimi, lecz że zasmucają Ducha Świętego. Pamiętaj bowiem, że we wszystkim Bóg sam winien być celem ostatnim, jako jest także początkiem; gdybyś więc pragnął, abyś ty sam był dla siebie celem, lub co gorsza, aby Bóg był dla ciebie środkiem, wywróciłbyś porządek Boży. Słowem , szukaj wszędzie Boga i tylko Boga.

Zgadzaj się wreszcie z wolą Bożą w cierpieniach; lecz o tym powiem obszerniej w następnym rozdziale; tymczasem poznaj środki do nabycia tej cnoty.

Dlaczego należy się zgadzać z Wolą Bożą? – Św. J. Pelczar

Korzyści ze zgadzania się z wolą Bożą – Św. J. Pelczar

Jak i kiedy należy zgadzać się z wolą Bożą? -Św. J. Pelczar

Bp. J.S. Pelczar – Życie duchowne czyli Doskonałość chrześcijańska. T. 2 Kraków 1886. str.  25 – 29.

Przypisy:
1)  Pragnienie takie, że dusza chciałaby nawet iść do piekła na wieczne męki, gdyby taka była wola Boża, nic jest dobrem, bo potępienie jest karą za grzechy, a Bóg grzechów chcieć nie może. (Św. Tomasz z Akw. qu. 23 dc cent.) Jeżeli niektóre dusze w upojeniu miłości objawiły podobne pragnienie, to było ono tylko warunkowem.
2)  Św. Teresa i św. Alfons Lig. O miłości Jez. R. 17.
3) Postęp w życiu duchownem.
4)  In prol. gal.