Dwojako ludzie grzeszyć zwykli przeciw temu o nadziei przykazaniu. Jedni zbyteczną ufnością w miłosierdziu Boskim, drudzy nieufnością albo rozpaczą o tymże miłosierdziu. Obydwa grzechy ciężkie są, i jedne z tych, które przeciw Duchowi Świętemu zowią, iż tak sprośnością swoją łaskę Boską od duszy oddalają, że ani na tym świecie ani na tamtym chyba bardzo trudno bywają odpuszczone.
Zbytecznie ufają w miłosierdziu Boskim ci, którzy
nic nie pracują na Niebo, lecz owszem szeroką drogą idąc, Nieba dostać spodziewają się, a to na samo tylko Boskie zapatrując się miłosierdzie, a nie uważając na to, iż Boska istota i nieskończona Jego doskonałość wymaga tego, aby jako jest nieskończenie miłosiernym, tak też nieskończenie był i sprawiedliwym. Nie byłby zaś sprawiedliwym, gdyby grzeszników nie karał, ale niegodnym równo ze sprawiedliwymi nagradzał wieczną w Niebie nagrodą.
Wielu bardzo ludzi zbyteczną takową nadzieją prowadzi szatan na zgubę wieczną, jako mówi Euzebiusz: Immittit securitatem, ut immittat perditionem. Wesoło oni w ustawicznych rozkoszach i rozrywkach dni życia swego prowadzą, nic dla Nieba nie czyniąc, lubo pacierzy kilka na dzień zmówią, grosz jaki ubogiemu dadzą, Mszy św. między tysiącznymi rozrywkami wysłuchają i już rozumieją, że aż nadto na Niebo zapracowali, i jakby osobliwsze z Nieba o zbawieniu swym upewnienie otrzymali, tak się czują bezpieczni.
O ludzie takowi, jakoż nigdy nieopłakana jest ślepota wasza, iż wy w największym interesie nad wszystkie inne świata tego tak jesteście niebaczni, i dzieło wiecznego zbawienia waszego na tak słabym zasadzacie fundamencie!
Chrystus woła: iż ciasna droga do Nieba, iż Królestwo Niebieskie gwałt cierpi, gwałtownicy biorą je; iż niewiele wchodzi ciasną drogą i wąską bramą do Nieba; iż kto chce duszę swoją zbawić, potrzeba, aby ją wprzód przez umartwienia utracił (1).
A oni szeroką drogą idąc, gwałtu żadnego sobie nie zadając, owszem, dogadzając sobie we wszystkim, spodziewają się wnijść do Nieba dla fałszywych obietnic, które im ojciec kłamstwa, szatan, do serca podaje, iż bez żadnej pracy otrzymać mogą królestwo wiecznej chwały, i nie wojując, odbiorą zwycięską koronę, której nikt inny, chyba mężnie walczący, nie otrzymuje (2). Na której osiągnięcie Święci Pańscy tak wielkie prace podejmowali, i jako mówi Paweł św.: Inni doznali pośmiewisk i biczowania, inni więzienia i ciemnic, inni byli kamienowani, przecinani, mieczem zabici, pomarli opuszczeni i uciśnieni, których nie był godzien świat, ci tułali się po puszczach, górach i jamach, i po jaskiniach ziemi (3).
Nie dajcie się, słuchacze najmilsi, tak płonnymi i zdradliwymi szatana i ludzi złośliwych uwieść radami, którzy wam bez pracy obiecują Niebo, i szeroką a kwiatami usłaną pokazują do niego drogę. Ale raczej idźcie za radą Ducha Świętego, który ostrzega i upomina: iż droga grzeszącym kamieniem wybrukowana, lecz na końcu jej piekło ciemności i męki (4). A idźcie raczej za Chrystusem i wiernymi sługami Jego, którzy i nauką i przykładem swym pokazali, iż ciasna i przykra droga do Nieba, brama do niego wąska. Z bojaźnią raczej i ze drżeniem sprawujcie zbawienie wasze (5). I przez dobre uczynki, jako upomina Piotr św., sprawujcie się pewne uczynić sobie zbawienie i wybranie wasze; bo tak hojnie będzie wam ułatwione wejście do Królestwa Pana naszego i Zbawiciela Jezusa Chrystusa (6).
Lecz jeszcze są ludzie, którzy do takiej złości przychodzą, iż dla zbytecznej ufności w miłosierdziu Boskim, nie tylko dobrych uczynków nie czynią, i na Niebo nie pracują, ale owszem na największe grzechy odważają się, i one jako słodką przyprawną wodę smacznie piją.
Jak ciężką ludzie takowi Panu Bogu krzywdę czynią, i jak wielką duszy swej zgubę przynoszą, kto doskonale opisać może? Tacy bowiem skąd by pobudkę brać mieli do większej miłości Boga z uważania Jego miłosierdzia, gdy tak łaskawie z grzesznikami pokutującymi obchodzi się, oni stąd do innych tym cięższych grzechów biorą pobudkę. Lecz o ciężkości takowego grzechu na innym miejscu.
Tu tylko grzesznikom tym, ową Ducha Świętego przestrogę na pamięć przywodzimy: Po odpuszczonym grzechu nie bądź bez bojaźni, ani przykładaj grzechu do grzechu, i nie mów: «miłosierdzie Pańskie wielkie jest, zmiłuje się nad mnóstwem grzechów moich». Miłosierdzie bowiem i gniew prędko przybliżają się od Niego. A na grzeszniki patrzy gniew Jego (7).
Uważać tu tacy mają, że Duch Święty i po odpuszczonym grzechu, nie każe być bez bojaźni, a oni grzech do grzechu przydając, bezpieczni zbawienia zostają.
Tenże Duch Święty przestrzega, iż na grzeszniki Bóg takowe zemsty swoje gotuje, i gniewy swe na nich wywiera, gdy mówi: Et peccatores respicit ira Illius. A oni samego jednak miłosierdzia Boskiego spodziewają się.
Wszelkie drzewo, mówi Pan Jezus, które owocu nie rodzi, będzie wycięte, i w ogień wrzucone (8). A drzewo to, które tak złośliwe i szkodzące owoce przynosi, masz być do Niebieskiego raju przeniesione, i w onym posadzone? Sługa, że zakopał talent, a nic onym nie zarobił, choć cały i w niczym nienaruszony Panu swemu oddał, w ciemności jednak zewnętrzne wrzucony był. A słudze temu, który tak wielkie krzywdy Panu poczynił, i od czynienia onych dalszego nie chce utrzymywać się, będzież darowano? i nagroda jeszcze za to dana?
O niechże was, słuchacze najmilsi, od tego Bóg uchowa, aby z was który do tak wielkiej przyjść miał zuchwałości, aby śmiał dlatego obrażać Pana Boga, iż On jest nieskończenie dobry, miłosierny i łaskawy. A raczej dlatego najbardziej żałujcie i pokutujcie za grzechy wasze, iż tak dobrego i miłosiernego Boga obraziliście, a tak stąd najbardziej wychwalajcie, iż Bóg nieskończenie dobry jest, miłosierny i łaskawy: Confitemini Domino quoniam bonus, quoniam in saeculum misericordia Ejus (9).
A jako zbyteczne ufanie jest grzechem wielce ciężkim, tak nie mniejszym jest i rozpacz o miłosierdziu Pana Boga, kiedy kto popełniwszy grzech jaki ciężki, albo też wiele ich, nie chce czynić pokuty, mówiąc z niezbożnym Kainem: Większa jest nieprawość moja, niżbym miał godnym być onej odpuszczenia (10). Takowy niepojętą czyni krzywdę Panu Bogu, i źrenicy niejako oka Jego tyka się, kiedy Mu uwłacza tego przymiotu Boskiego, którym się On nad inne zaszczyca: Misericordia Ejus super omnia opera Ejus (11).
(…)
Widząc to Zbawiciel Pan, jak ludzie grzeszni prędcy są do rozpaczy, wielorakimi podobieństwy opisał nam w Ewangelii miłosierdzie swoje nieskończone.
(…) podobieństwo kładzie Chrystus w ojcu miłosiernym, który przyjął syna marnotrawcę powracającego i lękającego się o to, czy będzie przyjęty do ojca, nie już między syny, ale między sługi jego i najemniki. Lecz kiedy tylko powrócił i zawołał: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i Tobie, już nie jestem godzien zwać się synem Twoim! Ojciec z daleka ujrzawszy syna, cały żalem i litością zdjęty ku niemu, sam prędko bieży do niego, i ze łzami rzuca się na szyję jego, całuje go i mówi do sług swoich: „Rychło przynieście białą szatę i obleczcie go, dajcie pierścień na rękę jego, a obuwie na nogi jego; przywiedźcie cielca tuczonego i zabijcie go, a jedzmy i używajmy, albowiem ten mój syn zginął był i znalazł się” (12).
Słysząc takie samego Zbawiciela Pana przestrogi, któż rozpaczać może o Jego miłosierdziu, kto choćby największy i najdawniejszy był grzesznik, z synem marnotrawnym do Ojca tak łaskawego nie powróci?
Wszyscy tedy najwięksi grzesznicy nie dodawajcie do grzechów waszych tej jeszcze nieprawości, abyście mieli rozpaczać o miłosierdziu Boskim, z ufnością wielką nawracajcie się do Pana Boga waszego, powracajcie do Ojca waszego. Oto On otwarte trzymając serce swoje i wyciągnione do przyjęcia was ręce, tak słodkimi i samą miłością tchnącymi was wszystkich zaprasza słowy: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy obciążeni i spracowani jesteście, a ja was ochłodzę (13).
Obmyjcie się tylko we krwi Jego przy Spowiedzi Sakramentalnej, i jako Izajasz przypomina: „Odejmijcie złość myśli waszych od oczu Bożych. Przestańcie źle czynić, uczcie się dobrze czynić, szukajcie sądu, wspomagajcie uciśnionych, czyńcie sprawiedliwość sierocie, brońcie wdowy, a przyjdźcie do mnie, mówi Pan, choćby były grzechy wasze jako szkarłat, jako śnieg wybieleją, i choćby były czerwone jako karmazyn, będą białe jako wełna” (14).
Trzeba tedy, słuchacze najmilsi, wielkiej ostrożności, aby nas diabeł w którą z tych dwóch przepaści nie wprowadził. Ani zbytecznie więc ufać mamy w miłosierdziu Boskim, ani też rozpaczać o nim, ale średniej drogi trzymać się.
A tak gdy nas szatan do zbytecznej ufności prowadzić będzie, stawmy sobie przed oczy niedościgłe i surowe sądy Boskie: jako Pan Bóg za jeden grzech do piekła i teraz ludzi posyła, jako Aniołów i pierwszych rodziców za pierwszy grzech tak ciężko pokarał, przywodząc sobie owe świętego Piotra słowa (15): Jeżeli Pan Bóg Aniołom grzeszącym nie przepuścił, ale powrozami piekielnymi ciągnionych do piekła podał na męki: – a jakoż mnie człowiekowi grzech do grzechu przydającemu, i w nadziei dobroci Jego grzeszącemu, przepuści?
I owe: Si justus vix salvabitur, impius et peccator ubi parebunt? „Jeżeli sprawiedliwy ledwie zbawion będzie, niezbożny i grzeszny gdzież się okażą?” (16).
Ks. Michał Ignacy Wichert – Nauki Katechizmowe o Składzie Apostolskim, Przykazaniach Boskich i Kościelnych, o Modlitwie Pańskiej i Sakramentach. Pelplin 1874, str. 209-215.
Przypisy:
(1) Matth. 7.
(2) II Tim. 2, 5.
(3) Hebr. 11, 36.
(4) Eccl. 21, 11.
(5) Philip. 2, 12.
(6) II Petri 1, 10.
(7) Eccl. 5, 5.
(8) Matth. 7, 19.
(9) Psalm. 117, 1.
(10) Gen. 4, 13.
(11) Psalm. 144, 9.
(12) Luc. 15, 11.
(13) Matth. 11, 28.
(14) Isai. 1, 16.
(15) II Petri 2, 4.
(16) I Petri 4, 18.
WESPRZYJ NAS
Jeśli podobają się Państwu treści które publikujemy i uważacie, że powinny docierać do większej ilości odbiorców, prosimy o wsparcie rozwoju naszej strony.
Wybraną kwotą:
Lub inną dowolną:
Dziękujemy
WSPIERAM
Czas Apostazji 
Skomentuj