O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA – Pokoju swego na ludziach budować nie należy

Pokoju swego na ludziach zakła­dać nie należy.

1. Chrystus: Jeśli zakładasz na kim pokój, dlatego, żeś z nim w po­życiu i zgodzie, nietrwały i zachmu­rzony będzie ten pokój.
Lecz jeśli garniesz się do zawsze żyjącej i trwającej Prawdy, nie przygnębi cię ani oddalenie się, ani śmierć przyjaciela.

Na mnie winna się opierać miłość przyjaciela: i dla mnie ma być mi­łowany, ktokolwiekby ci się zdawał dobrym i wielce ci był drogim w tem życiu.
Beze mnie, przyjaźń nic niewarta i nietrwała, a miłość, której ja nie kojarzę, nie jest ani czysta, ani praw­dziwa.

Powinieneś być tak obumarły na podobne uczucia ludzkie, abyś, o ile to od ciebie zależy, od wszelkich ludzkich związków pragnął być wol­ny.
Człowiek tem bardziej się zbliża do Boga, im bardziej oddala się od wszelkiej ziemskiej pociechy. Tem wyżej wznosi się ku Bogu, im głębiej wchodzi sam w siebie, im bardziej sam w sobie wydaje się lichym.

2. Kto zaś coś dobrego sobie przyznaje, ten łasce Bożej zagradza drogę do siebie: bo łaska Ducha Świętego zawsze szuka pokornego serca.
Gdybyś umiał zupełnie zginąć samemu sobie i wygnać z serca wszel­ką miłość rzeczy stworzonych, wtenczas bym z wielką łaską przebywał w tobie.
Kiedy się wpatrujesz w rzeczy stworzone, niknie ci z oczu widok Stworzyciela.
Ucz się we wszystkich rzeczach zwyciężać siebie dla Stwórcy, a wte­dy będziesz zdolnym zbliżyć się do poznania Boga.
Rzecz, aczkolwiek drobna, skoro się ją nieumiarkowanie kocha albo pożąda, kazi duszę, i od najwyższe­go dobra wielce oddala.

Tomasz a Kempis – O NAŚLADOWANIU CHRYSTUSA. KSIĄG CZTERY.Kraków 1922 r. Wydawnictwo Księży Jezuitów